Het slechte nieuws is dat ook als je vanuit de veilige stand van je zenuwstelsel leeft, het leven nog steeds niet altijd rozengeur en maneschijn is. Wat dat betreft is het net een sprookje.
Er blijven zo nu en dan draken tevoorschijn komen.
De afgelopen dagen dreven er weer eens wat van die donderwolken mijn wereld binnen. Ze waren best groot. Zo groot dat ik zin kreeg om een oude verslaving nieuw leven in te blazen. Gelukkig deed ik het niet.
Eerder was ik in dit moment zéker gezwicht.
Als je lijf vol zit met onafgemaakte emoties zoals trauma, word je snel en vaak getriggerd. Bij elke trigger neemt je lijf gevaar waar en schiet in de overlevingsstand.
Het enige dat dan telt is het terugvinden van veiligheid.
Elke verslaving leidt tot het gevoel van veiligheid en dus ben je overgeleverd aan je eigen overlevingsmechanismen als je daar geen bewustzijn op hebt.
Het toegeven aan een verslaving is dus eigenlijk overleven.
Het is vrij simpel. Als je een andere manier kan vinden om veiligheid te vinden maakt dat de verslaving overbodig. Hij laat dan vanzelf los, of geeft de ruimte om uit diep ingesleten patronen te stappen.
Veiligheid vind je in je eigen zenuwstelsel.
Als je niet geleerd hebt om veiligheid in je eigen lijf te vinden dan heb je hem wel ergens anders moeten zoeken.
Je kunt namelijk niet zonder.
In het beste geval vond je hem in een gezonde vorm zoals een fijne relatie, hobby’s waar je blij van wordt of een baan die je vervulling geeft. Maar ook dat is schijnveiligheid.
Voor echte veiligheid heb je niets of niemand nodig. Het is van jou. Het is wie je bent.
Het goede nieuws is dat je de veilige stand van je zenuwstelsel alsnog kunt gaan herkennen en je toe eigenen als de plek van waaruit je kunt leven.
Samen gaat dat gemakkelijker dan alleen.