Mensen met ontwikkelingstrauma kan je herkennen aan dat ze ogenschijnlijk vanuit het niets ineens ontzettend van slag kunnen raken.

Plotseling ben je ontzettend bang. Of boos. Of voel je je hulpeloos.

Wie vroeger als kind dingen heeft meegemaakt die niet goed waren en er niemand was die hier erkenning aan gaf,  heeft een lijf vol onafgemaakte emotionele reacties op die ervaringen.

Je kon niet anders dan dat wat zo overweldigend voelde, wegmaken.

Dingen die in het hier en nu gebeuren lijken soms op de ervaringen van vroeger en raken dan aan de onafgemaakte reacties.

Het voelt alsof je wordt overgenomen

Als dat gebeurt lijkt het soms alsof je ineens met iemand anders te maken hebt en eigenlijk is dat ook zo. Je bent dan in contact met het trauma.

en helemaal gevuld wordt met pijn.

Soms is het heel erg duidelijk dat de reactie niet past bij de situatie in het hier en nu, maar vaak is het zo subtiel dat dat onderscheid helemaal niet te maken valt.

Je weet niet meer wat waar is en wat niet.

Deze week staat in het teken van triggers. Ik sprak meerdere cliënten die de afgelopen dagen meemaakten wat ik hierboven beschrijf.

Weten dat je getriggerd bent maakt dan niet eens zoveel meer uit.

Het meest indrukwekkende van wat zij vertellen vind ik dat ze zich in die situaties zo schamen voor hun eigen gedrag en gedachten dat ze er met niemand over durven praten.

Je verdwijnt in een bubbel.

Ze komen daardoor terecht in hun eigen zwarte binnenwereld en zijn weer net zo alleen als ze vroeger waren.

En laat niemand meer toe.

Herken je dit bij jezelf of bij iemand in je omgeving? Praat er eens over als er even niets getriggerd is en bespreek wat fijn zou kunnen zijn op dit soort momenten.

Dan ben je samen niet meer zo alleen.