Mijn moeder leerde me vroeger om tot tien te tellen als ik boos was, maar niet wat ik dan moest doen met mijn boosheid. Voor mij was het precies genoeg tijd om hem weg te maken.

Opgeruimd staat netjes.

Boosheid is een moeilijke emotie. Vrijwel niemand weet hoe je die op een beetje elegante manier kan verwerken. En dus wordt hij vaak onder het tapijt geveegd.

Dat staat misschien wel netjes, maar dat ìs het niet.

Elke emotie die je wegstopt in je lijf, kan weer voelbaar worden. Dus ook boosheid. Niet om je dwars te zitten, maar omdat emoties vastzetten niet goed is voor je gezondheid.

Je lijf laat je voelen dat het tijd is om op te ruimen.

In mijn werk ontmoet ik steeds meer mensen die wel goed voor anderen mogen zorgen, maar niet voor zichzelf, van zichzelf.

Ze vinden dat zij het goed hebben en anderen slecht.

Iedereen die de wereld inkijkt ziet onrecht. Er gebeuren zoveel dingen die niet ok zijn en het is haast niet mogelijk om je daar op een gezonde manier toe te verhouden.

Je kijkt weg. Of je kijkt wel, maar laat je niet meer raken.

Wie de wereld inkijkt met een lijf vol boosheid ziet niet alleen het onrecht, maar voelt het ook. Want onrecht is onrecht. Of het nou het onrecht is van oorlogen of het onrecht van dat jij nooit boos mocht worden.

De fysieke sensatie is hetzelfde.

Als jouw boosheid er niet mocht zijn, zoekt het nog steeds een uitweg. Voor sommige mensen wordt het onrecht in de wereld dan een gerechtvaardigde manier om hun boosheid te uiten.

“Dáár mag ik toch zeker wel boos over zijn?”

Er is natuurlijk niets mis met het bestrijden van onrecht in de wereld, gelukkig zijn er mensen die dat doen. Maar als het een manier is om de opgeslagen boosheid in jouw lijf op te schonen, werkt het averechts.

Buiten de deur schoonmaken en thuiskomen in je eigen vieze huis frustreert.

Het put je uit. Het gaat je irriteren en op den duur maakt het je nog bozer dan je al was. En terecht, want ook wat jij hebt meegemaakt is het waard om boos over te zijn.

Ondertussen heb ik ontdekt wat je ermee kunt doen.

Tot tien tellen is nog niet eens zo’n slecht idee, want tijdens het tellen kan je contact zoeken met de veilige stand van je zenuwstelsel en dan de boosheid gaan voelen. Op die manier verwerk je hem.

Het is als stofzuigen, maar dan in je lijf.

En als je dan vanuit je opgeruimde lijf de wereld inkijkt, het onrecht ziet en nog steeds een impuls tot actie voelt, volg hem dan.

Je zorgt dan goed voor de ander en tegelijkertijd voor jezelf.

www.samenmetdaphne.nl/workshop