Het is 2008
Ik ben net moeder geworden van een tweeling en breng elke ochtend mijn dochter naar school. Op haar kleine fietsje fietst ze naast me. De twee jongetjes zijn allang weer in slaap gevallen in de fietskar. Het moet wel een lieflijk tafereel zijn. Wat daaraan vooraf is gegaan weet niemand. Elke ochtend weer word ik overmand door paniek. Ik loop als een idioot door het huis, snauw wat in het rond en roep dingen als: “Kom op, dooreten anders komen we te laat. Jas aan. Toe nou. Niet treuzelen.”
Het is 2012
De situatie in de ochtend is verslechterd nu alle drie mijn kinderen op tijd klaar moeten zijn voor school. Bovendien vind ik mijzelf ondertussen een vreselijke moeder. Ik doe dit nu zo’n 4 jaar en we zijn nog nooit te laat geweest. Ik zie de idiotie van mijn eigen gedrag en elke dag bij het wakker worden neem ik mij voor om normaal te gaan doen, maar ik kan het niet. Ik schiet vanzelf in de paniek en kom er pas weer uit als de kinderen op school zijn.
Het is 2014
Eindelijk dan toch is een burn-out mij komen redden. Ik ben gestopt met werken. Er is meer rust, maar dat maakt geen enkel verschil voor de ochtenden. Ik snap er niets van, totdat ik in een opleiding voor het eerst leer hoe trauma werkt. Ik begrijp nu dat te laat komen ergens in mijn leven een leeuw is geworden. Ik ben geen vreselijke moeder. Ik ben als een leeuwin die haar kinderen beschermt tegen groot gevaar.
Het is 1982
Ik ben 10 jaar en mijn oom is overleden. Ik ken hem niet goed. De ochtend dat we het horen zijn we te laat op school. We komen heel vaak ergens te laat en ik vind dat vreselijk. Deze keer moet ik huilen. Het voelt zo afschuwelijk om te laat te zijn, maar het is ook ontzettend stom om daarom te huilen. Ik zeg dat ik moet huilen om mijn overleden oom. Van binnen doet het zo’n pijn. Want wie gebruikt er nou een overleden oom als smoes om te huilen?
Het is 2023
Ik werk als therapeut met trauma. Om mijn cliënten te begrijpen ga ik altijd eventjes in de schoenen staan van het kind dat zij waren en voel dan wat er te voelen is. Geen verhaal. Geen oordeel. Alleen even meevoelen. Het is magisch wat er dan gebeurt.