Als kind werd mij vaak verteld dat ik het niet snapte en dat dat nog wel zou komen als ik groot was, of zelf kinderen kreeg. Op dat moment was ik me er nog niet van bewust dat me dat alleen verteld werd als ik pijnlijke dingen ter sprake bracht. Ik leerde gewoon dat ik het leven niet goed begreep.
En zo raakte ik de weg kwijt.
Ik keek om me heen en zag allemaal mensen die het wel schenen te snappen. “Het lijkt wel alsof iedereen hier een gebruiksaanwijzing van het leven heeft gekregen, behalve ik” dacht ik weleens. En omdat zij allemaal zo zeker van hun zaak leken te zijn ging ik ze maar nadoen.
Mijn leven werd een kopie.
Ik ging studeren, nam katten, vond een fijne man en een goede baan, verhuisde naar Zaandam, werd zwanger en nog een keertje. Ergens in mijn achterhoofd hoorde ik weleens een stemmetje fluisteren: “Weet je het zeker?” “Nee,” fluisterde ik dan terug “maar dit is waarschijnlijk wel de weg die tot de minste problemen leidt. Kijk maar, iedereen doet het.”
Dat bleek wel een vergissing.
Deze weg zorgde uiteindelijk voor best veel problemen. Er kwam een moment dat mijn lijf zei: “En nu is het genoeg met dat toneel-gespeel” en mij gewoon uitschakelde. Ik werd door elkaar geschud, uit mijn schijnveiligheid getrokken en op mijn eigen veilige grond gezet.
En dat allemaal in een paar dagen tijd.
Het heeft nog wel even geduurd voordat ik mij mijn eigen veilige grond toe kon gaan eigenen en er een leven op vorm kon gaan geven dat helemaal bij me past. Dat leven is gelukkig nog niet af, maar de gebruiksaanwijzing van het leven heb ik ondertussen wel.
Wie had gedacht dat ik die zelf zou gaan maken?
Natuurlijk heeft iedereen zijn eigen unieke gebruiksaanwijzing, maar een paar handige weetjes over hoe je zenuwstelsel werkt, hoe je je emoties kunt reguleren en wat je met trauma kunt doen zijn voor iedereen best handig.
Als je wilt mag je die van me kopiëren.