Er klopt iets (niet)

Ik voel vaak dingen die gek zijn. Tenminste, als ik anderen moet geloven.

Zo kan ik me afgewezen voelen als ik ergens moet betalen om er te mogen parkeren. Ik heb jarenlang onvoorwaardelijk gehouden van iemand die mij ontzettend veel pijn deed en soms voel ik jaloezie als ik denk aan mijn ex en zijn nieuwe vriendin, terwijl er niets is in mij dat hem terug wil of al zin heeft in een nieuwe relatie.

Ik krijg het niet uitgelegd en anderen denken er het hunne van.

Het is ontzettend spannend om te blijven voelen wat er te voelen is als dat niet klopt. Tegelijkertijd is het ziekmakend om dat niet te doen. Toch doen we het vaak. Zodra we iets voelen gaat er direct een controlerend mechanisme aan dat checkt of het wel klopt en als de conclusie is dat dat niet zo is, begint het gedoe.

Er zit logica in alles wat je voelt, ook al snap je er helemaal niets van.

Om het geheel kloppend te krijgen, gaan we kiezen. “Als ik jaloers ben, dan zal ik hem toch wel terug willen” of “nee, joh. Ik voel helemaal geen jaloezie!” Het maakt niet uit in welke bocht je je wringt. Je laat jezelf in beide gevallen in de steek.

Het persé willen begrijpen van wat je voelt maakt soms meer kapot dan je lief is, namelijk jezelf.

Soms is het handig om te snappen waarom je voelt wat je voelt, maar het hoeft niet. Het is een gevoel en het enige dat een gevoel ècht nodig heeft is dat het gevoeld wordt. Meer niet.