Wat als we alles precies zo zouden laten zoals het is? Bijvoorbeeld zoiets als de overgang?

Wat als zou blijken dat er een wijsheid zit in opvliegers, wanhoop en vurige verlangens naar “ik weet niet precies wat, maar in ieder geval iets totáál anders dan dit”?

Wat nou als hormonen komen helpen, in plaats van tegenwerken? Dat je er niet méér van gaat voelen, maar dat ze de weerstand tegen het voelen verzachten? Zodat jouw wil om niet te laten zien wat er werkelijk in je leeft niet meer zo goed werkt?

Wat als blijkt dat de onredelijkheid die eruit knalt onder invloed van hormonen, de genade van je eigen lijf is? Dat je de mogelijkheid krijgt om alle opgeslagen frustratie er eindelijk uit te krijsen om zo plaats te maken voor een vrij leven?

Wat nou als blijkt dat het weggestopte verdriet in jou dankzij de hormonale veranderingen nèt voldoende moed vindt om zich alsnog te laten voelen, zodat het eindelijk getroost en gerustgesteld kan worden?

Wat als we alles anders zouden willen maken dan het is? Bijvoorbeeld zoiets als de overgang?

Dat lijkt mij nou eerlijk gezegd helemaal geen goed idee.