Met twee oma’s die ten onder zijn gegaan aan hun rijke gevoelsleven was het best spannend om te ontdekken dat ik op hen lijk. Hoewel mij nauwgezet werd voorgeleefd hoe je emoties weg kan maken, lukte dat bij mij niet. Dwars door alle therapieën, medicatie en verslavingen heen bleven ze als woeste golven door mij heen trekken. Het maakte dat ik werd opgegeven door de psychiatrie. “Dit is het hoogst haalbare. Leer er maar mee leven.” Zo werd mij gezegd.

Nou. En dat heb ik toen maar gedaan.

Ik wist simpelweg niets anders meer te verzinnen dan maar een beetje mee te bewegen met de hoge pieken en diepe dalen die zich aandienden. Ik gebruikte het als oefenmateriaal bij het leren leven met emoties en werd steeds ruimer voorzien. Waar stemmingen eerder lange tijd achter elkaar konden aanhouden, begonnen ze zich met deze nieuwe aanpak in steeds kortere tijd af te wisselen. Ik bleef minder hangen en beetje bij beetje ontstond er een gevoel dat ik nog niet kende.

Je zou het ‘veiligheid’ kunnen noemen.

Achteraf gezien was het overduidelijk het verzet geweest dat van mijn wisselend gemoed een probleemsituatie had gecreëerd met pikzwarte dalen en hysterisch roze pieken. Meebewegen trok de uitersten als het ware naar elkaar toe en er ontstond een pallet waarmee weliswaar intens, maar voor mij heel fijn te leven is.

Maar niet iedereen is dol op stemmingswisselingen.

Mijn besluit om alles te voelen wat ik voel heeft natuurlijk ook consequenties voor mijn omgeving. Voelen doe je nu eenmaal niet alleen. Elke keer dat je iets voelt en het laat zien, raak je mogelijk iets aan bij een ander en niet iedereen is daarvan gediend. Het delen van wat er zich in mij afspeelt heeft me zeker vriendschappen gekost. Maar de meeste mensen zijn blij met de ruimte om te kunnen voelen wat er te voelen is, die op deze manier ook voor hen geopend wordt.