Er is zich iets aan het ontwikkelen in mij.

Het heeft nog geen naam en ook de vorm kan ik nog niet benoemen. Misschien is het een methodiek, misschien een model. Misschien maakt het ook niet zoveel uit. Het zal vanzelf wel duidelijk worden, net zoals dit hele gebeuren min of meer vanzelf tot stand aan het komen is.

Het kost tijd en gelukkig heb ik geduld.

Het gaat natuurlijk over voelen, want dat hoort bij mij. Het gaat over hoe niet kunnen voelen leidt tot een lijf dat vol gaat zitten met onafgemaakte emoties en hoe dat van invloed is op hoe je jezelf en de wereld om je heen beleeft.

Het maakt leven gecompliceerd.

Het gaat ook over trauma en dat dat ervoor zorgt dat je steeds minder durft te voelen. Het gaat erover hoe je lijf daardoor op dagelijkse basis voller raakt. Zo vol zelfs dat er haast geen ruimte meer overblijft om te leven.

Dat is niet te doen.

Het gaat over hoe je dan dus wel moet gaan proberen om die ruimte te creëren. Door heel hard je best te doen, bijvoorbeeld. De slimste te worden, de liefste of de mooiste. En ook over hoe dat niet werkt.

Ruimte om te leven vind je niet door hard te werken.

Het gaat over onverschilligheid. Want als het toch allemaal niet uitmaakt wat je doet, wat heeft het leven dan voor zin? Het gaat erover hoe dat je somber maakt. Hoe je interesse verliest. En contact. En hoe het na een tijdje lijkt alsof je alles kwijt aan het raken bent.

Het gaat over hoe je vastloopt.

Het legt uit hoe logisch het is dat je dan een verslaving ontwikkelt Of twee. Of drie. Hoe die je helpen om alles even te vergeten. En minder onverschillig te zijn, want je hebt weer iets om naar uit te kijken. Totdat die verslavingen je leefruimte in werkelijkheid beperken in plaats van vergroten, maar je er niet meer mee op kunt houden. Het gaat over klem zitten.

Stop maar. Dit werkt niet.

Wat zich in mij ontwikkelt is niet door mij bedacht, maar ingegeven door mijn eigen lijf en ook door het jouwe. Het enige dat ons lijf wil, is overleven en dat kan het heel erg goed. Ons zenuwstel weet precies de weg en doet dat moeiteloos.

Tenzij we ons ermee bemoeien.

Dat wat zich in mij ontwikkelt gaat over hoe je hoofd je eigen lijf niet vertrouwt. Het gelooft gewoon niet dat het goed komt. Het gaat over hoe je lijf je hoofd wel klem moet zetten omdat het je anders niet kan helpen overleven.

Dat wat zich in mij ontwikkelt gaat over het herstel van die vertrouwensbreuk.

Wat het precies is en hoe het gaat heten weet ik nog niet, maar we kunnen er wel alvast mee gaan werken.

De workshop van 13 april zit vol (echt súperfijn!) en een nieuwe staat gepland www.samenmetdaphne.nl/workshop