Zo’n workshop organiseren is echt een geweldige oefening in het terugvinden van emotionele veiligheid. Ik word aardig heen en weer geschud. Niet qua praktische zaken, hoor. Dat verloopt moeiteloos en ook over de inhoud maak ik me geen zorgen. Ik leef en werk er nu al zo lang mee dat ik de waarde ervan niet betwijfel.
Maar de rest er omheen. Pfoe!
Hoe zet je zoiets in de wereld? Maak ik een evenement aan, of wijs ik er alleen op onderaan mijn posts? Hoe vaak deel ik erover zonder dat het mensen gaat irriteren. Of vervelen. Dring ik me niet teveel op? Laat ik wel genoeg van me horen? Moet ik een coach inschakelen? Foldertjes maken?
Je kunt het zo gek niet bedenken of ik kan het me afvragen.
En dan de reacties! Eerst heel veel geïnteresseerden. Dan ineens weer maar twee. Plotseling zoveel dat hij vol zit. Of nee, toch niet. Er komt geen reactie meer. Hoewel? Het lijkt erop dat ik met een reservelijst moet gaan werken. En een tweede organiseren. Of heb ik nou ineens toch weer niet genoeg mensen?
Om gek van te worden!
En dat gebeurde niet zo heel lang geleden dan ook. Ik had toen misschien wel evenveel te brengen, maar was helemaal niet opgewassen tegen al het gedoe er omheen. Ik kon het me gewoon niet permitteren om aan zoiets te beginnen omdat ik al wist dat het me uiteindelijk zou breken. Ik mezelf, welteverstaan. Met al mijn angsten, verwachtingen en overtuigingen.
Als alles mag gebeuren kan er niets fout gaan.
Het vinden van de veilige ruimte in mijzelf en de weg ernaar toe als ik het even kwijt ben, heeft alles anders gemaakt. Er kan helemaal niets meer verkeerd gaan. Natuurlijk. Ik kan teleurgesteld raken. Of overweldigd. In paniek raken. Onzeker worden. Anderen kunnen iets vinden van mij en mijn workshop wat ik liever niet heb. Of juist heel graag. Het doet er niet zoveel toe.
In contact met mijn eigen veiligheid is alles goed.
En dat is precies waar deze workshop over gaat. Iedereen heeft veilige grond onder zijn of haar voeten, maar nog niet iedereen weet de weg ernaar toe te vinden.