Golven van emotie

Trauma verwerken doe je door de emoties waaruit het trauma bestaat net zolang te doorvoelen totdat het helemaal tot rust is gekomen. We vinden dat moeilijk, want we hebben het niet geleerd. Sterker nog, we hebben het afgeleerd.

Emoties bewegen zich als golven. Ze komen op, bereiken een hoogtepunt en nemen dan weer af. Niets duurt voor altijd, dus ook een emotie niet.

Onze ouders leerden ons het doorvoelen van emoties af. Vrijwel altijd uit liefde. Ze dachten dat ze ons sterk moesten maken voor de grote, boze buitenwereld. Of ze konden onze emoties niet verdragen en leerden ons om ze weg te maken. Zo konden ze zichzelf staande houden en voor ons blijven zorgen.

Angst, onwetendheid, onkunde. En liefde. Heel veel liefde.  

Als een emotie zich beweegt als een golf, dan neemt hij in eerste instantie in sterkte toe. Stel dat het paniek is en het wordt steeds heftiger, dan komt er absoluut een moment waarop je denkt: “Als dit zo doorgaat, kan ik het niet verdragen!” En dat is waar. Maar het is een golf. En een golf kent een hoogtepunt en neemt dan weer af.

Onze ouders wisten dat niet. Zij hielpen ons en zichzelf door vlak voor het hoogtepunt van de emotie iets troostend te zeggen of te gaan snauwen. Te weinig maakten we mee dat een emotiegolf opkomt, een hoogtepunt bereikt en daarna weer uitdooft. We kennen de beweging niet.

Emoties wegmaken kan niet.

Als een emotie eenmaal ontstaan is stroomt het of het gaat er vastzitten. Een tussenweg bestaat niet. Stroomt het, dan transformeert het. Gaat het vastzitten, dan blijft het net zolang zitten totdat jij het gevoeld hebt. Naast trauma vult een kanaal zich dus ook met onafgemaakte emoties.

In een samenleving waarin je geacht wordt te zorgen dat je gelukkig bent, lopen kanalen snel vol.