Dat veel mensen gestopt zijn met voelen komt onder andere doordat er maar weinig mensen zijn die daar ruimte aan kunnen geven. Bijna niemand heeft geleerd om op een gezonde manier om te gaan met emoties, bijna allemaal leerden we om ze weg te maken, bij niemand lukt dat, dus bijna iedereen loopt rond met een lijf vol emoties die eronder gehouden moeten worden.

En dan kom jij met die van jou.

Emoties voel je niet alleen. Een mens is een open kanaal waar van alles doorheen stroomt, zo ook de gevoelens van anderen. Stel je nu voor dat jij je verdrietig voelt. Jouw verdriet stroomt binnen bij de mensen om je heen, die vol zitten met hun eigen weggeslikte tranen.

Wat gebeurt er dan?

Er worden zakdoekjes gehaald en glaasjes water. Er worden troostende woorden uitgesproken en oplossingen verzonnen. Er wordt gerelativeerd en geanalyseerd. Allemaal heel lief en vanuit goede harten. Maar je voelt aan alles dat er weliswaar veel aandacht is, maar geen ruimte voor jou.

En dat voel je goed.

Geconfronteerd met de emoties van een ander schiet bijna iedereen zelf in de overlevingstand en is vooral bezig om zichzelf staande te houden. Logisch toch dat je dan maar stopt met voelen? Bovenop het rotgevoel dat je al had, ga je ook nog eens de pijn en afwijzing van de ander voelen.

Laat maar zitten.

Het geven van ruimte aan de emoties van een ander is hetzelfde als het geven van ruimte aan de emoties van jezelf. Het samen doen zorgt voor veiligheid. Ons lijf is daarop gebouwd, maar we durven niet meer.

Er werd een zaadje in mij gepland dat aan het ontkiemen is.

Het lijkt me zo mooi om in een groep te werken aan het openen van de ruimte om je eigen emoties op een veilige manier te voelen en tegelijkertijd te leren hoe je emotionele ruimte kunt bieden aan een ander.

Langzaam wordt dit idee concreter en krijgt het vorm.

Zou dat iets voor jou zijn? Leuk als je me dat laat weten, al zal het nog even duren voor het zover is. In ieder geval tot na mijn winterslaap.