Mensen die moeite hebben met voelen kunnen meestal heel goed denken en doen dit ook graag, vandaar dat ik dol ben op de theorie van het voelen. De theorie ontwikkelt zich steeds verder naarmate ik langer leef en werk met gevoel en ontstaat uit een combinatie van (wetenschappelijke) inzichten, eigen ervaringen en de ervaringen van anderen. Het grappige is dat hij steeds simpeler wordt naarmate de tijd vordert. Ik ben benieuwd wat er uiteindelijk nog van overblijft.

Op dit moment ziet hij er zo uit.

Alles is energie, dus ook emoties en gedachten. Je kunt jezelf voorstellen als een kanaal waar al die emoties en gedachten doorheen bewegen. Als er voldoende ruimte is in het kanaal en je alles vrij laat stromen heb je geen probleem en ervaar je geen lijden. Je voelt dan natuurlijk nog steeds onprettige emoties, maar je lijdt er niet onder. Je verdraagt het. Je voelt hele fijne dingen, maar hoeft ze niet vast te houden. Je geniet ervan en laat het verder stromen. Dit is wat er bedoelt wordt met leven in het moment en zijn met wat er is. Je leven wordt er verrassend licht en eenvoudig van.

Waarom doet bijna niemand dat, licht leven?

We leren allemaal om emoties weg te maken. Weggemaakte emoties verdwijnen niet, maar zetten zich vast aan de binnenkant van het kanaal. Ze vernauwen de boel. Eerst merk je er niets van en is het alleen maar fijn en gemakkelijk dat je even niets naars hoeft te voelen. Gaandeweg, als het kanaal verder vernauwt merk je dat het steeds meer begint te schuren in je leven. Je voelt je minder blij, dingen lopen niet lekker en je leven wordt steeds grauwer. Niets stroomt meer lekker door.

Het openmaken van het kanaal is vrij eenvoudig. Het enige dat nodig is, is dat je voelt wat erin vast zit. Met jouw aandacht en zachtheid zet je het weer in beweging en kan het verder stromen. Klinkt simpel? Dat is het ook. Zeker als je het eerst even een paar keer samen kunt doen.