“Gaat dit ooit nog veranderen?” vroeg ze, terwijl ze me met een wanhopige blik aankeek. Ik zat tegenover iemand met ontwikkelingstrauma die veel voelt en stemmingswisselingen ervaart.

“Nee, ik geloof van niet.” antwoordde ik.

“Als je een gevoelig mens bent, dan hoort veel voelen bij jou. Als je ontwikkelingstrauma hebt meegemaakt, dan ben je gevoelig voor triggers en als je stemming snel kan veranderen dan word je uitgenodigd om mee te bewegen met wat je ervaart. Dat zal allemaal niet veranderen, vermoed ik. Bij mij tot nu toe niet, in ieder geval. Wat wel kan veranderen is de manier waarop je je ertoe verhoudt. Wil je het weg hebben dan blijft het een obstakel in je leven. Als je er ja tegen zegt valt er prima mee te leven.”

“Hoe dan?”

“Dat is een hele goede vraag waarop ik een deel van het antwoord kan geven. Ik kan je het begin van de weg wijzen en wat praktische aanwijzingen geven en vervolgens ga je zelf verder op zoek en vind je jouw eigen weg. Met vallen en opstaan, natuurlijk.”

En nu, na een tijdje oefenen zit ze weer tegenover me.

“Je had toch gelijk” zegt ze, terwijl ze me stralend aankijkt. “Al die gevoelens zijn inderdaad golven die komen en gaan. Wel heftig soms, maar te doen als ik erbij blijf. Het klonk zo mooi toen je het zei, maar ik kon het gewoon niet geloven.”

“En de toekomst?” vraag ik haar.

“Laat maar komen.”