Heel lang ben ik in verwarring geweest.

Hoe kan het dat ik in de buitenwereld zo liefdevol ben en binnenshuis zo hard? Hoe dichterbij iemand kwam, hoe meer afstand ik nam. Het verschil werd steeds extremer voelbaar toen ik in een omgeving ging werken waar ik me volledig op mijn gemak voelde.

Vakantie werd een straf.

Beetje bij beetje begon ik te begrijpen wat er aan de hand was. Ontwikkelingstrauma kan de boel behoorlijk in de war schoppen. Het is gewoon te pijnlijk om te ervaren dat de mensen van wie jij afhankelijk bent niet goed voor je kunnen zorgen. Als daar niet over gesproken wordt, ga je al snel geloven dat dat aan jou ligt. Er is iets mis met jou, en dat spiegelt zich in relaties.

Het wordt waar.

Contact wordt daardoor minder aantrekkelijk. Als je steeds je eigen lelijkheid gespiegeld ziet in het contact met anderen is dat uit de weg gaan een logische reactie. Laat mij maar, ik doe het wel alleen.

Strooi maar even geen zout in mijn open worden.

Een hele periode ben ik me op het gebied van relaties terug gaan trekken. Etterende wonden moeten schoongespoeld en dan even met rust gelaten worden. In ieder geval die van mij.

‘Helen in relatie’ klinkt zo fijn.

Steeds vaker hoor ik mensen daarover spreken en dat zal niet voor niets zijn. Het lijkt me echt magisch mooi, maar ik kon het niet. Ik vertrouwde helemaal niemand meer. Of je nou een vriend of vriendin van mij was, een heerlijke date, één van mijn kinderen, een familielid of een kundige therapeut.

Ik zag steeds mijzelf gespiegeld.

Zolang ik geloof dat er iets mis is met mij zal niemand mij kunnen overtuigen van het tegendeel, hoe liefdevol deze ander ook is. Het is de bril waar ik door kijk die bepaalt wat ik zie en wat waar wordt in de buitenwereld.

Eerst moest die bril af.

Het zelfstandig oplossen van trauma, hoe verdrietig dat misschien ook klinkt, heeft ruimte gegeven. Het is zo fijn om te ervaren hoe relaties zich langzaam weer herstellen. Hoe ik beetje bij beetje weer kwetsbaar durf te zijn bij mensen die dichtbij zijn. Er is ruimte ontstaan om de risico’s te nemen die horen bij het aangaan van contact.

Want dat doet soms gewoon pijn.

Het mooie van jezelf terugwerpen op jezelf is dat je gaat voelen dat je in essentie niets of niemand nodig hebt om je veilig te voelen. Je hoeft niet gered, want er gaat niets mis. De ervaring dat een relatie niet persé nodig is, creëert de ruimte om het weer aan te durven gaan.

Pas dan kan het ook het relationele trauma zelf hersteld gaan worden.

Voor mijzelf hoop ik dat ik ooit nog eens een intieme relatie aan durf te gaan, maar als het er niet van komt zie ik dat niet meer als een persoonlijk falen. Eén van mijn verre voormoeders zei tegen haar 13 dochters: “Ik breng je nog liever naar het graf, dan naar het altaar.” In alle volgende generaties is gescheiden en dan is dit nog maar één kant van mijn familielijn.

Je kunt niet alle kettingen doorbreken.