Zodra het over de liefde gaat, schiet mijn hoofd me graag te hulp. Al op hele jonge leeftijd is mijn hart gebroken omdat mijn liefde niet ontvangen kon worden. Ik had er veel van en deelde het graag, maar het had jammer genoeg niet de juiste vorm. Mijn liefde paste niet in het doorsnee plaatje van de liefde. Dit is natuurlijk maar een verhaal. Ik zei al, de liefde zet mij aan het denken. Mijn liefde bestaat uit zachtheid en veel liefs, maar even belangrijk is voor mij eerlijkheid en zuiverheid en dat is nu eenmaal niet altijd poezelig en roze. Ik houd van de waarheid en heb deze graag op tafel. Waarheid gaat voor mij over transparantie. Ik trof in mijn leven vooral mensen die zichzelf niet helemaal lieten zien en mijn liefde kan daar niet zo goed tegen. Het verdraagt niet alleen maar mooie buitenkanten, geen gedraai om de hete brij en geen weggeglip. Het wil echt en puur en rauw. Mijn liefde wil dat alles wat er is, gezien mag worden. Dat hoeft natuurlijk niet de hele tijd, maar het moet wel mogen. Anders raakt mijn hart in de war. Hoe houd je van iemand die zichzelf niet helemaal onder ogen wil komen? Ik begon veel te denken, in de hoop zo te snappen hoe dat werkt. Maar mijn liefde kon niets met denken en werd steeds onrustiger. Het ging dwingen, op zere plekken duwen, voor het blok zetten en neuzen op feiten drukken. Het werd heel hard en heel naar. En toch was het nog steeds mijn liefde die dat deed, want het moest en zou laten zien dat echt alles er mag zijn. Omdat heelheid zo mooi is en zo zacht en zo lief. Het verloop van de liefde in mijn leven laat zich raden. Ik werd teveel, te drammerig, deed te moeilijk, was te zwaar op de hand en maakte altijd drama. Het denken hielp mij niet snappen, maar wel geloven. Ze hebben gelijk. Ik ben een gevaar. Blijf maar ver bij mij uit de buurt. Mijn liefde werd bang voor zichzelf en liet zich niet meer voelen. En toen stapte er iemand mijn leven in die dwars door al dat gedenk heen brak en direct op mijn hart af denderde. Het maakte mijn liefde helemaal niets uit dat deze man alleen de mooie kanten van zichzelf onder ogen kwam. Het vloog gewoon in vuur en vlam en was niet meer te houden. De afloop van dit avontuur zie je vast ook al van verre aankomen. Met het oplaaien van mijn liefde werd ook de breuk in mijn hart weer voelbaar. Wat doet dat toch afgrijselijk veel pijn! Maar ditmaal was ik niet verloren. Ik had mijn hoofd erbij die me hielp snappen wat er gebeurde. Ik kon ernaar kijken en tegelijkertijd blijven voelen. Dat gaf vertrouwen. Stapje voor stapje begon ik weer in mijn liefde te geloven. Het dwingen durf ik steeds meer te laten. Uitnodigen blijf ik doen of liever nog, uitdagen. Je kunt volop gebruik maken van mijn liefde en je wentelen in de zachtheid van alles wat er is. Maar alleen als echt alles gezien mag worden.