Van overleven

Waarschijnlijk was ik als kind net zo gevoelig als ik nu ben, maar omdat er niemand was die mij kon leren hoe je met al dat gevoel om kunt gaan leerde ik het voelen af. Ik begreep helemaal niets van de wereld. Als ik om me heen keek leek het wel alsof iedereen een gebruiksaanwijzing had gekregen, behalve ik.

Ik begon mensen na te doen.

Heel precies bestudeerde ik hoe anderen leefden, kopieerde dat en speelde dat ik gelukkig was. In werkelijkheid putte deze manier van leven me uit en maakte mijn wereld grauw.

Omdat alletwee mijn oma’s ten onder zijn gegaan aan hun rijke gevoelsleven, werd vermoed dat ik genetisch belast was. De diagnose ‘depressie’, met een neiging tot manisch depressiviteit lag voor de hand. Ik kreeg pillen en cognitieve therapie. Maar zelfs heel veel pillen en heel veel cognitieve therapie hielpen niet om me fijn te voelen en dus werd ik opgegeven. “Dit is het hoogst haalbare. Hiermee zult u het moeten doen.”

Gelukkig had het leven andere plannen met mij.

Totaal onverwacht bracht de ontmoeting met een man mij in contact met mijn eigen gevoel van veiligheid. Ik wist niet wat me overkwam. De lichamelijke rust en kalmte die daarbij horen waren overweldigend. Het vervulde een behoefte in mij waarvan ik niet wist dat ik hem had, maar die eenmaal gevoeld niet meer onvervuld kon blijven. Ik raakte verslaafd aan hem. De aard van het contact maakte het echter onmogelijk om tegen hem aan te gaan leunen. Dingen die er gebeurden deden mij zo afgrijselijk veel pijn, dat ik regelmatig uit contact moest en voelde hoe ik totaal verloren en hulpeloos achterbleef.

Ik ging zelf, maar voelde me in de steek gelaten.

Situaties in mijn leven moeten vaak uitgroeien tot een parodie voordat ik doorheb wat mij te doen staat. Beetje bij beetje zag ik de idiotie in van wat er gebeurde. Ik realiseerde me dat de veiligheid die ik voelde niet door hem in mij werd gestopt, maar alleen voelbaar werd gemaakt. Ik realiseerde me ook dat datzelfde gold voor de pijn. Het was beide van mij. Hij was slechts een spiegel, maar dan wel een hele zuivere. Nadat ik me dat had gerealiseerd, kon ik het me toe gaan eigenen. Stapje voor stapje leerde ik hoe ik zonder contact met hem het gevoel van veiligheid kon voelen. Tegelijkertijd gebruikte ik de momenten waarop ik getriggerd werd in oude pijn om daarmee te werken.

Een manier om zelfstandig trauma en emoties te verwerken ontstond.

Pas later ontdekte ik hoe dit allemaal samenhangt met ons zenuwstelsel. Hoe dat ontregeld kan raken als gevolg van ontwikkelingstrauma. Hoe je dan gaat overleven in plaats van leven en hoe je op die manier totaal vervreemd raakt van jezelf. Ik begon het te herkennen in de cliënten waar ik mee werkte en in contact met hen ontwikkelde ik een methodiek waarmee je kunt leren leven in plaats van overleven.

En dat maakt je zo vrij als je zelf wilt. Een beetje, of helemaal.

naar leven

Ik woon in Zaandam, leef een behoorlijk moeiteloos en intens leven en droom van een boshuisje waar ik over een paar jaar naartoe ga verhuizen. De helft van de tijd breng ik door met mijn 3 kinderen van wie ik veel leer over de noodzaak om authentiek te zijn en anderen hun authenticiteit te gunnen. Als mijn kinderen er niet zijn vind ik het fijn om in mijn eigen ritme te leven. Ik hou van dansen. Bij Biodanza speel en leer ik in contact met anderen en Ecstatic Dance brengt mij naar binnen en laat zien wat daar speelt. In verbinding ontstaat voor mij magie. En of die nu tot stand komt via dans, in mijn werk, door aanraking of in een gesprek, het geeft mijn leven zin en het geeft mij zin in het leven.

Houd je van lijstjes? Mijn cv vind je hier.