“Ben je een beetje masochistisch, ofzo?”

Auw. Deze vraag deed zoveel pijn en dat voelde zo niet fijn dat ik de vraagsteller direct een antwoord kon geven.  “Nee, ik geniet niet van pijn.” En toch zoek ik het op.

Al jarenlang kies ik voor contact met iemand die mij als de beste mijn oud zeer kan laten voelen.

Mensen vinden dat gek. Ik vind het slim. Want door me steeds te laten triggeren geef ik mezelf de mogelijkheid om alles wat er aan onverwerkt trauma en andere emoties in mij ligt opgeslagen, alsnog af te ronden.

Zo creëer ik steeds meer vrijheid van leven.

Als ik anderen vertel over hoe ik omg met pijn, volgt er vaak een mening. Er wordt vooral gevonden dat ik onnodig moeilijk doe en te hard ben voor mezelf. De meeste mensen overgieten het leven nu eenmaal graag met een sausje van zachtheid.

En geef ze eens ongelijk.

Waarschijnlijk zou ik dat ook doen, als ik het zou kunnen. Maar bij mij werkt dat niet. Mijn pijn knalt dwars door alle verslavingen, medicatie en andere afleidingsmanoeuvres heen. Ik ervaar geen werkelijke keuze in het aangaan of niet.

Het staat mij gewoon te doen en misschien herken je dat wel.

Het lijkt erop alsof er steeds meer mensen zijn die hun emoties niet weg kunnen maken zonder dat dat ernstige gevolgen heeft. Denk aan verslavingen of het ontwikkelen van één of andere stoornis. Het is eerder een regel dat je zoiets bij je draagt, dan een uitzondering.

Al deze mensen hadden ouders die hen leerden om emoties te vermijden.

Dat werkte goed voor hen en dus gaven ze deze vaardigheid liefdevol aan hun kinderen door. Maar wat niemand wist is dat ze daarmee tegelijkertijd ook een deel van de door hen weggestopte emoties doorgaven. Het is niet te zien dat dat gebeurt, maar wel heel erg goed te voelen.

Je spreekt dan van intergenerationeel trauma.

Het gevolg is logisch. Hoe meer er wordt doorgegeven, hoe voller het loopt in jongere generaties. En dat is waar we op dit moment mee te maken hebben. Kijk maar om je heen. Er is weinig leefruimte over.

Wat nu?

Het antwoord is eenvoudig: leren voelen. Het leren valt mee, het doen is best pittig. Je hebt niet alleen je eigen emoties te verwerken, maar ook die van de generaties voor jou. Dat is een flinke klus waarvoor best wat bewondering uitgesproken mag worden.

Bij deze die van mij, voor iedereen die dat doet.

Mocht je voelen dat er in jou ook nog wel iets op te schonen is en ben je nog niemand tegengekomen die het je kon leren, dan heb je misschien wel iets aan mij.

Na al die jaren oefenen in voelen kan ik mijzelf ondertussen wel een pro noemen.