Soms vind ik het leuk om even in de schoenen te gaan staan van iemand die kritisch kijkt naar waar ik me mee bezighoud. In mijn omgeving zijn er wel een aantal mensen wiens schoenen ik daarvoor af en toe leen.

Het liefst zoveel mogelijk verschillende.

Vroeger durfde ik dat niet, want dan was ik bang dat mijn in elkaar geknutselde zekerheid ineen zou storten. Het verwerken van trauma heeft voor mij de ruimte gecreëerd om het wel te doen. Ik zet het gewoon naast dat was ik zo zeker weet en voel dan wat er gebeurt in mijn lijf.

Werken met trauma is mij daarom erg dierbaar.  

Op dit moment zie ik eerlijk gezegd alles en iedereen door de bril van trauma. Of het echt waar is dat trauma zo’n grote rol speelt weet ik natuurlijk niet, maar het idee maakt dat ik zacht kan blijven in een wereld die soms erg hard is.

“Maar is dat niet een hele fijne bypass?”

Kijk, daar heb je er zo eentje. Met een ‘bypass’ wordt vermijding bedoeld. In de gedachtegang van deze kritische persoon (in mij) zou ik dus het harde in de wereld vermijden door het te zien als trauma. Als je het daarbij zou laten zou het inderdaad wel een mooie bypass zijn. Je bedekt het dan met de mantel der liefde. “Laat hem/ het/ haar maar, want het is trauma”.

Maar het stopt natuurlijk niet bij het erkennen.

De volgende stap is trauma verwerken. Dat als bypass inzetten is niet zo’n hele slimme, want trauma verwerken doet nogal pijn. Als ik de hardheid in de wereld zou willen ontwijken zou ik de weg wel weten, hoor. Dan zou ik bloemetjes gaan plukken of me in de armen storten van een fijne minnaar.

“Ok, dus dan ga jij voelen wat er in jou gebeurd is. Wat heeft de wereld daaraan?”

Ook zo’n mooie. Is je richten op trauma niet een hele slimme manier om alleen maar met jezelf bezig te zijn? Ja. In eerste instantie wel, ja. Dat is ook even nodig. Trauma bestaat uit emoties die wel ontstaan zijn, maar niet afgemaakt konden worden omdat er te weinig aandacht voor was. Zo worden ze als triggers opgeslagen in je lijf en blijven bewust of onbewust de hele tijd om aandacht vragen.

Totdat jij het geeft, die aandacht.

Je kunt het wel uit de weg gaan en goed voor de wereld gaan zorgen, maar zonder trauma eerst te verwerken kan je onmogelijk weten waar jij het beste je aandacht aan kan besteden. Je kijkt dan als het ware door een beslagen bril. Misschien is de wereld helemaal niet hard, maar zijn het je eigen triggers die je ziet.

Je weet het niet.

“Ok. Maar wanneer is het dan een keertje klaar? Het lijkt wel een bodemloze put.”

Ja, dat klopt. Dat is zeker een belangrijke kritische vraag. Omdat voelen zo ontzettend veel pijn doet ligt het vermijden (bypassen) ervan steeds weer op de loer. Een hele slimme manier is om maar te blijven werken aan je ontwikkeling. Er steeds nèt niet te zijn.

Inhoudelijk heb ik daar wel een antwoord op.

Maar nu eerst even een vraag aan jou. Zou het misschien zo kunnen zijn dat jij met jouw kritische blik op trauma zelf iets aan het bypassen bent?