Sinds kort is er weer een rooster om de basketbalkleding van het team van één van mijn kinderen te wassen. Heel lang was dat er niet omdat er een moeder was die die taak graag op zich nam. Maar nu haar kind gestopt is, gaat het weer om de beurt.

En laatst kreeg ik die beurt.

Net als eerder, toen die fijne moeder er nog niet was, voelde ik direct een enorme weerstand. Waarom ik? Waarom nu? Waarom überhaupt? Het druk maken kostte me meer energie dan het wassen zelf en dat fascineerde me.

Wat gebeurt hier eigenlijk?

Toen ik eventjes bewust mijn aandacht naar de tas met wasgoed bracht kwam er ineens een beeld terug van een tv serie die ik een paar jaar geleden zag over een voetbalteam. In één van de afleveringen kreeg een meisje van een jaar of 12 de wastas mee naar huis, maar de wasmachine was stuk.

Nu ik erover schrijf voel ik me direct weer misselijk en zo verdrietig.

Ik maakte de situatie letterlijk nooit op die manier mee, maar de schaamte en de paniek over te weinig geld en de boel niet op orde hebben die dat meisje voelde is voor mij zo herkenbaar!

En nooit goed verwerkt.

Het beeld uit de serie is vast gaan plakken aan het gevoel van vroeger dat nog vastzit in mijn lijf en wordt nu geassocieerd met de wastas van het team van mijn zoon.

Wow!

Je zou dit maar niet weten en geloven dat je echt zo moeilijk doet over een keertje een paar basketbal tenues wassen. Wat doet dat met het beeld dat je hebt van jezelf?

Misschien hoef ik je dat niet te vertellen.

Als trauma niet goed verwerkt wordt ontvouwt zich een netwerk van geassocieerde situaties die allerlei oude gevoelens oproepen. Als je probeert te snappen met je hoofd waarom je doet wat je doet, raak je de weg steeds verder kwijt.

Als je gaat voelen wat er nog gevoeld wil worden, vind je die weg weer terug.