Gezegend

Mijn cliënten verschillen enorm van elkaar qua hulpvraag, leeftijd, diagnose, achtergrond, geslacht, co-morbiditeit en manier van leven. Maar één ding hebben ze gemeen.

Met jou en mij.

Er is iets met voelen. Ze zijn vergeten hoe het moet of hebben het nooit geleerd. Ze zijn ervan overtuigd dat ze het niet kunnen, herkennen het niet meer als zodanig, zijn er bang voor geworden of ze hebben er gewoon geen zin in.

Dat laatste snap ik heel goed en jij vermoedelijk ook.

Het verschil tussen mijn cliënten en heel veel andere mensen is dat het wegmaken van gevoelens teveel is gaan kosten. Ze zetten destructief gedrag in en dat wordt uiteindelijk het probleem. Ik zie deze mensen als gezegend.

Ok. Er zijn vast mensen die helemaal geen probleem hebben om met hun emoties te leven. Die zijn natuurlijk het aller gezegendst. Maar de mensen die vastlopen staan toch zeker wel op een goede tweede plaats.

Leven is voelen en voelen is leven.

Met elk naar gevoel dat je weggemaakt, verlies je ook een beetje van het tegendeel. Je kunt niet het oplaaiende vuur van paniek doven zonder ook het vuur van de liefde te blussen. Met elke traan van verdriet die je wegslikt stroomt er eentje van blijdschap mee.

Je gevoel eronder houden kost je leven. Gezegend zijn zij die die keuze niet meer hebben en gedwongen door zichzelf wel moeten leren voelen.