Bevroren golven

Stel, je ziet jezelf als een kanaal waar het leven doorheen stroomt. Het leven bestaat, zoals je weet, uit allerlei verschillende ervaringen. Sommige zijn fijn en andere helemaal niet, maar zolang het stroomt is er niet zoveel aan de hand. Elke ervaring duurt maar even.

Leven wordt ingewikkeld als je je verzet of juist iets wil vasthouden.

Dat wat er door jouw kanaal stroomt, beweegt zich in golven. Je kunt het je ook voorstellen als de rivier die door een bedding stroomt. Het nadeel van een golf is dat als hij ontstaat, hij in eerste instantie toeneemt in sterkte en je geen idee hebt wanneer hij om gaat slaan.

Je moet er maar op vertrouwen dat dat gebeurt.

Misschien ken je paniek. Een jaar of 10 geleden werd ik daarmee geconfronteerd en ik vond het, naast afgrijselijk natuurlijk, fascinerend om mee te maken. De ervaring dat er zoveel angst voelbaar kan worden die met geen mogelijkheid tot rust te brengen is, heeft grote indruk op me gemaakt.

Ik verloor alle controle.

Het is goed te begrijpen dat we sommige golven van gevoel proberen te stoppen en jammer genoeg kunnen we dat ook. We leiden ze met van alles en nog wat af. Verslavingen zijn eerder regel dan uitzondering en allemaal manieren om maar niet te hoeven voelen.

Op korte termijn fijn, op langere termijn destructief.

Het duurt best lang voordat je ontdekt dat golven die je stopt niet oplossen, maar als onafgemaakte bewegingen vast gaan zitten aan de binnenkant van je kanaal. Meestal merk je dat pas als je vast begint te lopen in je leven.

Een verslaving wordt te destructief, of alles is langzaam grauw geworden.

Vanuit de polyvagaal theorie is het beeld dat golven die niet uitgolven gaan bevriezen, goed uit te leggen. Ik kom daar later nog een keertje op terug, omdat de polyvagaal theorie ook een handleiding geeft over hoe je bevroren golven kunt laten ontdooien.

Want ‘bevroren’ is gelukkig iets anders dan ‘in beton gegoten.’

Het laten ontdooien van bevroren golven is geloof ik wel wat ik het allerliefste doe. Het is zulk subtiel werk. Zo zuiver. Zo puur. Zo verbindend. Of je het nou bij jezelf doet of een ander erbij begeleidt, het vraagt om een open aanwezigheid die maar met één woord te beschrijven valt.

Liefde.

Dit stuk is het tweede deel in een serie van drie. De eerste vind je een artikel terug, de derde een artikel verder.