Gisteren bracht ik mijn kerstboom weg. Op de terugweg kwam een jongen van een jaar of 15 me tegemoet gelopen met in elke hand één boom. Dat dat heel vervelend loopt was zichtbaar, en toen bleef er ook nog eentje achter een paaltje hangen. Bloedirritant.

“Zal ik je even helpen?” vroeg ik hem. Eerst verstond hij me niet. Toen ik mijn vraag herhaalde antwoordde hij: “Nee, hoor. Dat is niet nodig. Het lukt wel, alleen.”

Hij deed me denken aan mijn cliënten. Vaak komen ze met armen vol spullen op me afgelopen. Een jas, een tas, een batterij van een elektrische fiets, een fietshelm en met een beetje pech ook nog een sjaal en een muts. Er is nauwelijks ruimte voor een kopje thee, maar wonder boven wonder hebben ze die vaak ook nog ergens tussen weten te proppen.

“Zal ik iets voor je dragen?” vraag ik meestal licht geamuseerd, omdat ik het antwoord al weet. “Nee, hoor. Dat is niet nodig. Ik kan het wel alleen.”

Ja. Ik weet het, lieverd. Het is waar. Je kunt het alleen.

Hoe vaak heb jij als kind meegemaakt dat je iemand lastig viel met je vragen, je enthousiasme en je leuke ideeën? Hoe vaak heb jij jezelf weggecijferd omdat er anderen waren die harder zorg nodig hadden dan jij? Hoe vaak vroeg je ergens om, maar werd je niet gehoord? Hoe vaak heb jij begrepen dat het vanzelfsprekend is dat je even moet wachten omdat de ander het zo druk heeft?

Van dat soort vragen komen er dan in mij op.

Het is natuurlijk logisch dat kinderen waar weinig ruimte voor is zo snel mogelijk leren om alles zelf te doen. Het is ons overlevingsmechanisme in actie. We hebben geen keuze en gelukkig maar, want een kind waar niet voor gezorgd wordt gaat dood. Dan maar voor jezelf zorgen.

Maar om te overleven heb je het ook nodig om verbinding te voelen.

Dus. Nu we weten dat jij het alleen kan, is mijn vraag aan jou of je ook om hulp durft te vragen als dat even niet meer lukt. Ik vraag me af of je eigenlijk nog wel kan voelen dat het soms echt niet meer gaat in je eentje. En ik ben benieuwd of je hulp durft aan te nemen als iemand het je aanbiedt, ook al gaat het over iets dat je best zelf kan.

Gewoon, omdat ‘samen doen’ even belangrijk is als ‘het alleen kunnen’.