Het was bij de afronding van mijn ademopleiding vorige week, dat ik me opnieuw realiseerde wat ‘aanwezigheid’ eigenlijk betekent en hoezeer we dat aan het verleren zijn.
Dat zou weleens de bron van een hoop ellende kunnen zijn.
We eindigden de opleiding met een examen waarbij we een sessie uitwisselden. Ik had het geluk te werken met iemand wiens aanwezigheid heel goed voelbaar was. Doordat zij er helemaal was opende ze de ruimte voor mij om met mijn aandacht mijn lijf in te gaan en te voelen wat daar gebeurde.
Met mijn eigen aanwezigheid kon ik vervolgens blijven bij mij.
Het klinkt misschien gek, maar in wezen is aanwezigheid alles wat er nodig is als je het moeilijk hebt. Blijven bij wat er is en ervaren dat dat weer over gaat. Dat je een golf van emotie kunt verdragen en dat er ontspanning ontstaat als die omslaat.
Dat alles komt en gaat.
Een kind heeft de aanwezigheid van zijn of haar ouders nodig om aanwezig te leren blijven bij zichzelf. Het is een vaardigheid die je moet leren, net als fietsen. Leer je niet hoe dat moet, dan word het aanwezig zijn in je lijf steeds onveiliger. Emoties overspoelen je en je kunt niet anders dan erbij weg gaan.
Door het weg te slikken. Of weg te eten. Of weg te drinken. Of weg te gokken.
Veel teveel kinderen zijn veel teveel alleen doordat ze opgroeien bij volwassenen die zelf als kind veel teveel alleen waren. Zij leerden niet om bij zichzelf te blijven en kunnen die vaardigheid dus ook niet doorgeven.
Iedereen heeft de aanleg om aanwezig te blijven.
Vaak moet ik denken aan de metafoor van zo’n boos peutertje die in de supermarkt de hele boel bij elkaar schreeuwt. Je ziet maar zelden een ouder die daar in rust bij blijft, het laat gebeuren en bij zijn of haar “nee” blijft. De meeste ouders lopen weg, worden zelf boos of geven uiteindelijk maar toe.
Die dynamiek neem je als kind over.
Wat doe jij als je het moeilijk hebt? Blijf jij in liefde, vertrouwen en met compassie? Of word je boos op jezelf? Ga je uit contact met je gevoel? Geef je toch maar toe aan een verslaving?
Wat je vroeger niet kreeg kan je jezelf alsnog leren geven.
Het weglopen, boos worden of uiteindelijk toch maar toegeven is een patroon dat je overnam door het voorbeeld dat je kreeg. Met een ander voorbeeld leer je een ander patroon en net als dat je op elke leeftijd nog kan leren fietsen, kan je op elke leeftijd leren om aanwezig te blijven bij wat er zich afspeelt in jou.
En daarmee geef je jezelf emotionele veiligheid die je als kind zo gemist hebt.
www.samenmetdaphne.nl/emotionele-veiligheid