Er bestaat een mooi gedicht dat heet ‘het meisje van heel veel.’ Het is, vermoed ik, geschreven voor meisjes en vrouwen die zich vaak teveel voelen. En dat zijn er nog al wat.

Te druk, te moeilijk, te blij, te zeker van zichzelf.

Niet alleen meisjes en vrouwen voelen dit, maar ook veel jongens en mannen krijgen van jongs af aan allerlei beperkingen mee die hun leven bepalen.

Word maar niet te boos, te enthousiast, te kwetsbaar, te dominant.

Om aan al die verzoeken van de omgeving te voldoen wordt er veel weggerationaliseerd, weggedronken, weggelachen, weggekeken, weg, weg, weg.

Maar weg is niet weg.

Weg betekent verstopt in je lijf. Opgeslagen, bewaard, volgepropt. En op een dag knal je uit elkaar. Je wordt wèl te boos, te enthousiast, te dominant. Je vertelt wèl wat je heel erg zeker weet.

En dan krijg je een reactie.

“Nou, nou, nou. Dat is wel erg overdreven.” Of “Zo erg is het nou ook weer niet.” Of “Doe maar rustig, dan kunnen we je beter verstaan.” Of “Dat is wel heel erg stellig.”

Auw.

Maar wacht even, voordat je weer terug kruipt in je schulp. Hoe zou het zijn om al die ruimte toch lekker in te nemen? Want dat kan. Als jouw omgeving van jou mag zijn zoals die is, ontstaat er vanzelf ruimte voor jou om te zijn wie jij bent.

Dus.

Laat mensen maar vinden wat ze vinden en blijf jij maar gewoon helemaal precies jezelf. Hoe onwaarschijnlijk het misschien ook lijkt, die twee kunnen ècht naast elkaar bestaan.

Het gedicht ‘het meisje van heel veel’ is geschreven door Britt Nelissen en kan je lezen en bestellen op haar website.