Voor wie begrijpt hoe zenuwstelsels werken en een beeld heeft bij het kanaal en bevroren golfjes*,  wordt de wereld een stuk zachter. Zowel je eigen binnenwereld, als die daarbuiten.

Alledaagse momenten worden betekenisvolle ervaringen.

Laatst was ik aan het rennen, toen er ineens een grote hond op mij af kwam stormen. Ik vond het niet fijn, maar ik was ook niet bang. Hij had een bal in zijn bek waardoor ik wel wist dat hij me niet zou gaan bijten.

Mijn zenuwstelsel bevond zich ergens tussen veilig en vechten en vluchten.

Toen ik een hoekje omrende zag ik de mensen van wie de hond was. Mijn zenuwstelsel schoot direct door naar vechten en vluchten toen ik zag dat ze helemaal niets deden. Ze keken glazig naar hoe hun hond om mij heen rende en vertrokken geen spier.

Ik werd niet gezien.

In mijn kanaal zitten nog wel wat boze bevroren golfjes rondom het thema ‘niet gezien worden’ en nu dat zo overduidelijk weer eens een keertje gebeurde, werden die voelbaar.

“Willen jullie je hond misschien bij je houden?” riep ik geïrriteerd.

Het zenuwstelsel van de man schoot direct in de actiestand. Wild gebarend schreeuwde hij tegen mij “Bemoei je met je eigen zaken!” en gaf daarmee een inkijkje in het thema van de bevroren golfjes in zijn kanaal.

Hij werd vast ooit juist veel teveel gezien.

Het was een ontroerende ontmoeting tussen twee mensen in de overlevingsstand, met conflicterende bevroren golfjes.

Dat geeft gedoe.

Dat deze mensen echt wel verantwoordelijkheid nemen, bleek toen ik ze even later weer tegen kwam. Zodra ze me in de verte aan zagen komen, riepen ze hun hond direct bij zich. Ik legde mijn hand op mijn hart en riep “Dank je wel!”

Onze zenuwstelsels waren weer terug in de veilige stand.

Een paar dagen later was ik weer aan het rennen toen ik een vrouw tegenkwam die haar hond aan de lijn had en hem direct naar zich toetrok toen ze mij aan zag komen. Ik stopte even en zei dat ik zo blij was dat ze rekening met me hield.

Ze begon te stralen.

“Wat fijn dat je dat zegt!” zei ze. “Ik wil niet dat mijn hond iemand lastig valt, dus ik let altijd erg goed op. Je bent de eerste die er wat van zegt. Fijn zeg, om dat een keertje terug te horen.”

Het was een ontroerende ontmoeting tussen twee mensen in de veilige stand, met vergelijkbare golfjes in hun kanaal.

Dat geeft verbinding.

*Wil je weten wat het kanaal, bevroren golfjes en het zenuwstelsel met elkaar te maken hebben? Ik schreef er een korte serie over.