Het kanaal

Er is in mijn werk een metafoor die ik veel gebruik, maar waar ik niet zo graag mee te koop loop omdat ik hem niet zo mooi vind: het kanaal.

Eerlijk gezegd vind ik hem zelfs nogal lelijk.

Liever heb ik het over de rivier en de bedding en hoewel ik die ook gebruik merk ik steeds weer dat ‘het kanaal’ blijft hangen bij mensen aan wie ik erover vertel. Er zit iets in wat direct inklikt, ofzo.

Geen idee hoe dat werkt, maar bij mijzelf werkt hij ook nogal goed.

Met een beetje schroom rondom het gebrek aan schoonheid van deze metafoor, ga ik hem toch maar eens in de wereld zetten.

Misschien werkt hij ook voor jou.

Ik zie ons mensen als kanalen waar alles doorheen kan trekken. Met ‘alles’ bedoel ik alles wat we ervaren, dus gebeurtenissen, maar ook emoties, gevoelens en gedachten. Als jouw kanaal leeg is en je kan al die ervaringen door je heen laten bewegen dan heb je geen enkel probleem.

Wij zijn dus de ruimte waar het leven moeiteloos doorheen kan stromen.

Alles wat we meemaken beweegt zich in golven door jouw kanaal. Soms zijn dat fijne golven, soms zijn ze heel naar, soms heel niksig. Als jij ja zegt tegen een golf, kan hij omslaan en verder stromen.

En daar gaat het vaak mis.

Regelmatig verzetten we ons tegen wat er binnenstroomt in ons kanaal, of willen we het juist vasthouden omdat het zo fijn is. En dat kan niet.

Het is nog nooit iemand gelukt om een golf tegen te houden.

Er zijn weleens golven bevroren. Ik heb met mijn eigen ogen een bevroren zee in Nederland gezien, al blijkt dat helemaal niet te kunnen, nu ik het google. Het was 8 jaar voordat ik geboren werd.

Hoe dat werkt weet ik ook niet, maar ik zie het nog zo voor me.

Elke keer dat jij nee zegt tegen een golf en deze dus niet uit laat golven bevriest hij en gaat in die vorm aan de binnenkant van je kanaal vastzitten. Je kunt je voorstellen wat het effect daarvan is op langere termijn.

Het loopt vol en er past steeds minder doorheen.

Dat wat vastzit in je kanaal verspert niet alleen de weg, maar maakt je ook onnodig kwetsbaar. Het wordt voeding voor triggers. Omdat het nog niet verwerkt is kan en zal het steeds opnieuw geraakt worden.

Het is de welbekende open wond.

Als het geraakt wordt, oftewel getriggerd, zijn er twee mogelijke uitkomsten. Je laat de golf omslaan, of je laat ook deze golf bevriezen waardoor je kanaal weer iets dichter slibt.

Bevroren golfjes om laten slaan begint met warmte toevoegen.

Bij toeval ontdekte ik hoe dat werkt en werd later verder geïnspireerd door de Polyvagaal theorie. Je zenuwstelsel wijst je de weg.

Dit stuk is het eerste deel van wat een driedelige serie is geworden die je verder kunt lezen door het volgende artikel te kiezen.