Ze zeggen weleens dat kinderen het bloed onder je nagels vandaan kunnen halen. Ze zeggen ook weleens dat kinderen altijd je meest pijnlijke punten weten te vinden en daar dan op gaan drukken.

En dat klopt, is mijn ervaring.

Zouden ze dat nou doen om ons, ouders, het leven zuur te maken? Of is er misschien iets anders aan de hand?

Ik vermoed het laatste.

Kinderen hebben ouders nodig die goed voor ze zorgen. Het is vanuit evolutionair perspectief niet zo voor de hand liggend om het leven van je eigen ouders zó zwaar te maken dat ze dat niet meer kunnen.

Waarom gebeurt het dan toch?

Ouders kunnen het allerbeste voor hun kinderen zorgen als ze vrij zijn van trauma. Trauma vraagt om aandacht en omdat wij niet weten hoe we daar op moeten reageren, maken we het weg. Verslavingen helpen daar goed bij. Net als de hele tijd heel erg druk zijn met van alles en nog wat.

Daardoor ben je dus niet volledig beschikbaar voor je kind.

Een kind heeft dat wel nodig, jouw volledige aanwezigheid. Natuurlijk niet de hele tijd, maar wel met enige regelmaat. En dat lukt niet als je jezelf steeds af moet leiden om je eigen trauma maar niet te hoeven voelen.

Je kind is je grootste leermeester, wordt ook weleens gezegd.

Jouw kind heeft jou nodig, precies zoals je van nature bent. En dat is dus zonder trauma. Voelt een kind dat er geen volledige beschikbaarheid mogelijk is, dan gaat het je helpen door je de weg te wijzen naar het trauma dat nog niet verwerkt is.

Daar waar het het meeste pijn doet gaat het zitten klieren.

Want precies daar is jouw werk te doen. En weet je wat het mooie is? Precies daaronder ligt ook de weg naar een vrijer leven voor jou. Synergie dus.

Als je het zo bekijkt zijn die bengeltjes van ons in werkelijkheid, dus stiekem èchte engeltjes.