De methodiek die ik ontwikkelde heeft nog geen naam, maar het heeft iets te maken met emotioneel op eigen benen staan.

‘Emotionele zelfstandigheid’ beschrijft het misschien wel goed.

Je bent emotioneel zelfstandig als emoties door jou heen kunnen stromen, in plaats van dat je er steeds door overspoeld en onderuit gehaald wordt.

Jij draagt jouw pijn in plaats van dat de pijn jou draagt.

Als je veilig gehecht bent, gaat dat vanzelf. In tegenstelling tot onveilig gehechte mensen, weet je dan de weg te vinden naar de veilige stand van je zenuwstelsel. Bewust of onbewust.

Je ervaart grond om op te staan.

Als je onveilig gehecht bent, dan is het gevoel van veiligheid voorwaardelijk geworden. Je hebt iets of iemand van buiten nodig om jou toegang te geven tot jouw eigen emotionele veiligheid.

Want zonder grond kan je niet staan.

Dat iets buiten jou je gevoel van veiligheid doet toenemen is heel menselijk en ook helemaal geen probleem. Bijna iedereen gedijt bijvoorbeeld goed op een blijk van waardering.

Maar wat als die even niet voor handen is?

Het verschil tussen veilig en onveilig gehechte mensen herken je direct als dat wat toegang geeft tot veiligheid, wegvalt. Ben je veilig gehecht, dan moet je even slikken. Ben je onveilig gehecht, dan valt je wereld in duizend stukjes uit elkaar.

Je verliest letterlijk de grond onder je voeten.

Dat is niets om je voor te schamen, want iedereen zou in paniek raken als de grond onder zijn of haar voeten verdwijnt.

Het punt is natuurlijk dat dat niet echt gebeurt, maar alleen zo voelt.

De toegang tot de veilige stand van je zenuwstelsel leer je het liefst als kind van je ouders, maar dat hoeft niet persé. Het is nooit te laat om het te leren herkennen in jezelf.

Het is de grond onder je voeten die nooit onder je vandaan getrokken kàn worden.