In de loop der jaren ben ik gaan geloven dat ieder mens in zijn of haar leven één of meerdere thema’s uit te werken krijgt. Vaak zijn dat thema’s die van generatie op generatie worden doorgegeven, totdat iemand erop vastloopt. En dan kan er iets doorbroken worden.

Eén van mijn thema’s is jaloezie.

Volgens mij ben ik jaloers geboren. Al zolang ik me kan herinneren speelt dat onderwerp een rol in mijn leven. In alle liefdesrelaties die ik aanging kwam het thema ‘andere vrouwen’ steeds weer bovendrijven. Soms open en bloot, soms meer verborgen, maar het was er altijd.

Fascinerend, maar niet verbazingwekkend.

Aan beide kanten van mijn familielijnen speelt al meerdere generaties het thema overspel een rol. Eén van mijn oma’s heeft zelfs een einde aan haar leven gemaakt toen mijn opa er met een andere vrouw vandoor ging.

Ik denk weleens dat ik haar lading op dit onderwerp heb overgenomen.

Dat het niet gaat over het hier en nu wordt me steeds duidelijker. 7 jaar geleden scheidde ik van een man met wie ik echt geen relatie meer wil. Toch blijf ik gevoelens van jaloezie voelen als hij een nieuwe vriendin heeft.

Hoe kan dat?

Geen idee! De enige te begrijpen verklaring die ik eraan kan geven is dat het intergenerationeel trauma is dat om een uitwerking vraagt. Kennelijk ben ik degene die op dit stuk iets kan doen in de verwerking ervan.

Waarom ik?

Dat weet ik ook niet, maar dat juist ik de aangewezen persoon ben is wel duidelijk. Mijn broer en 2 zussen zijn helemaal niet zo bezig met dit thema. Zij hebben weer andere dingen die voor hen heel pijnlijk zijn en waarin zij uitgenodigd worden om een deel van de verwerking voor hun rekening te nemen.

Net als jij.

Iedereen krijgt een stukje en met zijn allen zijn we in staat om bergen intergenerationeel en collectief trauma te verwerken. Dat staat of valt wel met ‘ja’ zeggen tegen pijn en dat gaat gemakkelijker zonder verhalen. Ik ben niet jaloers, er worden in mij gevoelens van jaloezie geraakt en als ik bereid ben om die toe te laten, dan kunnen ze verwerkt worden.

Auw. Zeer doet het wel.

Gelukkig leerde ik in tegenstelling tot mijn oma, om pijn in zachtheid te ontvangen. Wat zij niet kon verdragen, kan ik wel en doe ik met liefde.  

Zo krijgt lijden zin en wordt zwaar steeds een beetje lichter.