Het is alweer een week of 6 geleden dat er iets gebeurde dat veel indruk op mij maakte. Het zette mijn leven op zijn kop en eerlijk gezegd is het nog steeds niet helemaal teruggedraaid. Nou ben ik op zich wel gewend dat mijn leven op zijn kop staat want ik houd wel van wat gedoe, maar dit was zelfs mij iets te heftig.

Het heeft me overweldigd.

‘Overweldigd zijn’ betekent in termen van het zenuwstelsel dat er iets gebeurt dat zo eng is dat je lijf vermoedt dat er weleens een kans zou kunnen zijn dat je het niet overleeft. Je zenuwstelsel gaat dan naar de bevriesstand, waarmee het de kans op overleven probeert te vergroten.

Meestal is er dan sprake van een misverstand.

In mijn geval zeker, want mijn leven heeft geen seconde op het spel gestaan. Dat wil zeggen, niet in werkelijkheid. Wat ik meemaakte was behoorlijk beangstigend en mijn grote zorgen waren ook echt wel terecht, maar niets of niemand heeft mijn leven daadwerkelijk bedreigd. Ik ben ‘alleen maar’ getriggerd geraakt.

Bizar hoe dat werkt, vind je niet?

In de situatie die ik meemaakte zaten elementen die een hele oude angst voelbaar maakten. Ik wist niet eens meer dat ik die had. Keurig weggestopt lag hij in mijn lijf te wachten tot het moment dat er eindelijk eens een trigger voorbij zou komen die hem onder mijn aandacht zou brengen.

En voila! Daar was hij.

Mijn reactie op de situatie zelf is natuurlijk sterk overtrokken. Hoezo heb je daar 6 weken later nog last van? Hoezo zet het je leven op zijn kop terwijl het niet eens over jou gaat? Hoezo stel je je zo aan? Hoezo moet je jezelf nou weer zo belangrijk maken?

Even wat echo’s uit het verleden.

Gelukkig weet ik ondertussen hoe het werkt als je getriggerd wordt. Er is gewoon geen houden aan. Natuurlijk kan je ervoor kiezen om er niet op te reageren, maar niet zonder jezelf geweld aan te doen. Met alcohol, eetbuien, overdenken of andere verslavingen kan je vrij gemakkelijk je gevoel verdoven en sociaal wenselijk overeind blijven…

…om een tijdje later volledig in elkaar te storten.

Zo deed ik dat vroeger. Met enige regelmaat kroop ik een paar weken weg onder mijn dekbed, maar nu doe ik dat niet meer. Tegenwoordig neem ik de triggers die het leven mij geeft aan. Ik laat me raken. En behalve dat ik ze zelf aanneem, neem ik er ook ruimte mee in in de wereld.

Zoals nu bij jou.

Ook in getriggerde vorm wil ik er graag bij horen. En dat is precies hoe je trauma verwerkt. Laten gebeuren wat er gebeurt en daarbij aanwezig blijven. Zowel in contact met jezelf als met anderen. “Ja” zeggen tegen pijn en ongemak.

Daar is geen trauma tegen opgewassen.