Jarenlang danste ik fanatiek Biodanza.

Theoretisch gezien weet ik niet veel van Biodanza. Eén van de dingen die ik onthouden heb uit de momenten dat mij iets werd verteld over de achtergrond, is dat het een therapeutisch dansvorm is waarbij de oprichter, Rolando Toro, er vanuit ging dat je met praten ergens komt, maar met dansen verder.

En in de praktijk klopt dat, als je het mij vraagt.

In Biodanza wordt gewerkt met overschrijvende ervaringen. Dat betekent dat je, in de dans, situaties uit je leven opnieuw beleeft en dan op een manier die wel fijn is. Denk bijvoorbeeld aan de momenten dat je iets aan je moeder wilde laten zien. Een toneelstukje, of een tekening en dat zij mompelde “ja, leuk schat”, maar met haar aandacht heel ergens anders was.

Tijdens Biodanza dans je soms speciaal voor één iemand, die dan de hele tijd naar je kijkt.

Ik weet het. Dat is echt ontzettend ongemakkelijk. Je zakt nadat je de uitnodiging voor deze oefening krijgt, echt het allerliefste door de grond. Precies daarom ben ik Biodanza jarenlang uit de weg gegaan.

Maar dan.

Als je eenmaal gaat dansen, de moed hebt om af en toe te kijken of jouw danspartner nog steeds naar je kijkt en ontdekt dat dat zo is, gebeurt er iets wonderlijks. De herinnering aan je moeder die er nooit echt helemaal was vervaagt. Een nieuwe ervaring overschrijft de oude.

Je laat jezelf zien en er wordt met aandacht naar je gekeken.

Het is wonderlijk hoe dat werkt, want vanaf dat moment stap je met een nieuwe bril de wereld in. ‘Ik ben het niet waard om naar te kijken’ verandert in ‘kennelijk ben ik wel de moeite waard, want er werd onophoudelijk naar mij gekeken’.

Een nieuwe ervaring overschrijft de oude.

Hoewel ik echt iedereen zou adviseren om het ongemak van Biodanza aan te gaan, is het opdoen van overschrijvende ervaringen ook buiten de dans mogelijk. Dat staat of valt wel met het volledig voelen van fijne ervaringen. En dat is eng.

Best gek, denk je misschien.

Wat is er nou spannend aan het voelen van iets fijns? Nou, dat zal ik je vertellen. Met het voelen van iets fijns voel je ook even het gemis terug. En dat doet pijn. Precies daarom blijven sommige mensen hangen in pijnlijke situaties die objectief gezien allang niet meer aanwezig zijn.

Het vraagt moed en soms wat hulp om daar definitief afscheid van te nemen.