Toen ik tijdens mijn studie psychologie een specialisatie moest kiezen leek het mij logisch om voor kinder & jeugd te kiezen. Waarom? Nou, zo redeneerde ik, de meeste problemen die mensen ervaren vinden hun oorsprong in de kindertijd. Beetje zonde van de tijd om dan pas te gaan behandelen als iemand volwassen is.

Dat liep even anders.

Kinderen maakten mij in die tijd ontzettend verdrietig omdat ik ervaringen uit mijn eigen kindertijd op hen projecteerden. Dat maakte het echt onmogelijk om met ze te werken. Bovendien was ik overgevoelig voor het gedrag van hun ouders en wilde hen het liefste allemaal mee naar huis nemen.

Ik was er zeg maar nog niet helemaal klaar voor.

Later in mijn leven heb ik nog een keer een halfslachtige poging gedaan. Ik was toen ondertussen wel zo ver dat ik de kinderen kon zien voor wie zij waren, maar getuige zijn van ouders die soms zulke pijnlijke dingen zeiden of deden kon ik niet verdragen.

Werken met volwassenen past me beter.

Het grappige is dat ik alsnog veel met kinderen werk, maar dan in grote mensenlijven. Bijna altijd blijkt dat als iemand ergens last van heeft dat inderdaad zijn oorsprong vindt in de kindertijd. Daar zijn ervaringen niet goed verwerkt en dus gaan we terug naar die tijd om ze onder veilige omstandigheden alsnog af te maken.

Ik houd zo van het werken met deze kinderen!

En de ouders? Ik verheug me er ondertussen ook erg op om met hen te gaan werken. De meeste mensen zijn zich er niet van bewust hoe zij hun eigen trauma’s meenemen in het contact met hun kinderen en wat de destructieve gevolgen daarvan zijn. Daarom ontwikkel ik op dit moment een nieuwe workshop, speciaal voor (aanstaande) ouders. Ik kan niet wachten om het licht daar ook op te gaan schijnen.