Van alle emoties die er te voelen zijn heb ik de grootste moeite met leegte. ‘Het niets’, ‘de grote stilte’, ‘de leegheid’, het staarde me de afgelopen dagen dreigend aan. Liever heb ik grote paniek, enorm verdriet of dreigende angst. Tegenover overweldigende emoties staat een overweldigend vertrouwen in mij. Ik kan ze beiden gelijktijdig zonder problemen ervaren. Hoe anders is dat met leegte!

Terugkijkend zie ik nu dat het mij niet gelukt is om te kunnen zijn met ‘het niets’ dat zich aandiende. Nog voordat ik me er bewust van was ben ik het gaan vullen met verhalen die overweldigende emoties veroorzaakten. Beter hanteerbaar en een perfecte afleiding van ‘de grote leegte’.

Niet dat de verhalen niet klopten, hoor. Ze raakten echt wel een kern en er zit zeker iets in waar ik verder naar mag gaan kijken. Maar ze haakten niet echt ergens op aan. Ik voelde de emotie wel, maar net iets te oppervlakkig. Het raakte me wel, maar niet diep genoeg. Het waren niet de verhalen die om aandacht vroegen, zo bleek achteraf.

Wat ben ik blij dat ik dat kon ervaren! Voordat je het weet ben je zomaar weer in zo’n verhaal verdwaald en bepaalt dat ineens de richting van je leven. Nu ben ik in één klap uit het hele gedoe gestapt en kan ik weer verder.

Natuurlijk realiseer ik me dat ook deze realisatie een mooie uitvlucht is en dat ‘het grote niets’ nog steeds ergens op mij ligt te wachten. Maar vooruit. Deze neem ik even. In de wetenschap dat ik de volgende leegte die zich aandient dapperder en met een groter bewustzijn onder ogen zal durven komen.