Je hoort weleens iemand zeggen dat je er gewoon in moet duiken als je ergens bang voor bent. Neus dicht, springen maar. Ik ben het daar wel mee eens, maar niet als het een emotie betreft.

Spring je er zomaar in, dan heb je er niets aan.

Een emotie beweegt zich in een golf. Het begint ergens, komt op, kent een hoogtepunt, neemt dan weer af en golft uit. Duik je in zo’n golf, dan maak je er maar de helft van mee en mis je precies dat deel waarin een emotie verwerkt wordt: het hoogtepunt.

Je duikt er letterlijk voor weg.

Het is goed te begrijpen dat mensen dat doen. Het hoogtepunt van een emotiegolf is weliswaar een heel klein, maar uiterst pijnlijk moment. Het vraagt nogal wat om daar vrijwillig naartoe te bewegen.

Toch loont het de moeite.

Elke keer dat je wegduikt voor het hoogtepunt van een emotiegolf ervaar je weliswaar een lichtere vorm van de pijn, maar je mist ook de mogelijkheid om hem te verwerken. De pijn die je ervaart wordt daarmee zinloos.

Zonde!

Je huilt bergen tranen, ervaart heftige woede of voelt vurige paniek, helemaal voor niets! Is het je weleens opgevallen dat het zelfs in een wilde zee veel rustiger is om je mee te laten nemen door de golven, dan er steeds in te duiken?

Precies zo kan het in jouw leven zijn.