Tijdens het afscheid gisteren bedankte een cliënt mij in tranen. “Ik ben zo blij dat ik bij jou heb kunnen leren dat ik niet aan mezelf hoef te twijfelen. Dat ik niet gek ben en dat ik op mijzelf kan vertrouwen”.

Het raakte me. Ik kan me nog levendig herinneren hoe het voelde om te denken dat ik het niet snapte. Als ik om me heen keek zag ik van alles gebeuren waarvan ik dacht: “Dat klopt toch niet?”. Ik voelde me erg alleen omdat ik schijnbaar de… enige was die er van opkeek. Om toch nog enige houvast te kunnen ervaren loste ik het op met de gedachte: “Het zal wel aan mij liggen. Ik snap kennelijk niet hoe het zit”.

Die oplossing bleek erg destructief. Het maakte dat ik me verloren voelde in een onveilige wereld. Waar kan ik me aan vasthouden als zelfs mijn eigen gevoelens en gedachten onbetrouwbaar zijn?

Als ik tegenwoordig om me heen kijk denk ik nog steeds vaak: “Dat klopt toch niet?”. Misschien nog wel vaker dan voorheen. Het grappige is dat het nu juist díe gedachte is die me houvast geeft. Ik weet ondertussen dat wat ik voel helemaal klopt voor mij. Ik heb ontdekt dat het ‘niet pluis’ gevoel me helpt om op de juiste weg te blijven en ik ben dankbaar dat dit zo helder tot mij spreekt.

Heel af en toe probeert de gedachte: “Ik zal wel gek zijn” mij nog wel eens te verleiden. Ik ervaar dan de schijnbare veiligheid die naar me lonkt, maar gelukkig ook direct weer de ontwrichtende werking van die gedachte.

Tot iedereen die zich hierin herkent wil ik graag zeggen: twijfel niet aan jezelf. Het ligt echt niet aan jou. Je bent niet gek. Je voelt heel goed aan hoe het zit, maar hebt nog niet ontdekt wat het precies betekent of hoe je ermee om kunt gaan. Ga dat uitzoeken, ga daarmee aan de slag, maar zoek je veiligheid alsjeblieft niet in het ter discussie stellen van jouw gevoel. Want dat klopt helemaal.