Zodra het over geld gaat ontstaat er spanning in mij. Dat komt omdat ik als kind meemaakte dat er soms te weinig van was. Dan konden er bijvoorbeeld geen nieuwe onderbroeken gekocht worden terwijl ze echt allemaal stuk waren. En toen we een keer vlak voordat we op vakantie gingen bestolen werden, was er geen geld voor een ijsje.

Die ervaringen hebben zich vastgezet in mijn lijf.

Dat ik weet dat het trauma is dat me bij de keel grijpt, maakt het effect ervan niet minder heftig. En nu ik een beslissing heb genomen die financiële gevolgen gaat hebben, neemt de spanning toe.

Ik ga minder werken.

Een tijdje al voel ik dat ik dat graag wil en om een intentie te zetten maakte ik met één van mijn kinderen de afspraak om dat per 1 januari 2026 te gaan doen. Superstoer en een fijn vooruitzicht. Niet omdat ik mijn werk niet leuk vind. Integendeel! Maar mijn eigen bedrijf is aan het groeien en ik wil dat graag meer ruimte geven.

Vanaf het moment dat ik die afspraak gemaakt had, ontstond er spanning.

Minder werken = minder geld = klem zitten = een enorm verdrietig gevoel. Zo werkt dat in mij. Omdat het vooruitzicht op die manier helemaal niet meer fijn was vertelde ik mijn zoon dat het waarschijnlijk wel een jaartje later zou worden.

En toen begon het.

In no time voelde ik me ontzettend moe, kon niets meer hebben en begon ik te dissociëren. Het begon met een beetje, maar werd steeds sterker. Na bloedonderzoek bleken er wat kleine afwijkingen, maar die konden mijn ervaringen bij lange na niet verklaren.

Langzaam begon het me te dagen.

Mijn lijf trok aan de bel. Jij gaat niet minder werken? Dan ga ik minder werken! En binnen 2 weken kon ik niet anders dan het besluit nemen. Ik ga niet minder werken per 1 januari 2026, maar per 1 augustus 2025.

Dat besluit zorgde voor een heel blij kind.

Nu ik aan het uitrekenen ben wat de financiële consequenties precies zijn, voel ik mijn keel nog iets meer dichtgeknepen worden. Ik ben bang. En dat mag. Ik weet heus wel dat ik niet echt in de problemen ga komen en mocht dat wel zo zijn, dan vind ik een oplossing.

De angst die ik nu voel is ècht van toen.

Angst van toen wordt verwerkt door het nu helemaal te voelen en dus houd ik mijzelf vast en spring maar weer eens in het diepe. Een toekomst tegemoet met nòg minder traumasporen in mijn lijf.