In sommige kringen is het ‘not done’ om het te hebben over emotionele zelfredzaamheid. Dat komt denk ik omdat we in het algemeen veel teveel alleen doen, terwijl het in onze aard ligt om ons te verbinden.

De mens is een groepsdier.

Het klopt dat het leven een stuk gemakkelijker en aangenamer wordt als we in contact zijn met anderen, maar alleen als dat contact veilig is. Zodra we ons teveel moeten aanpassen omdat we bang zijn om de ander te verliezen is verbinding helemaal niet meer zo aangenaam.

We zijn dan afhankelijk geworden.

Ook dat woord mag door sommige mensen niet ‘onwenselijk’ genoemd worden want met afhankelijk zijn is niets mis. In essentie klopt dat natuurlijk, tenzij de afhankelijkheid ons ervan weerhoudt om goed voor onszelf te zorgen.

Dan wordt het toch echt wel ongezond.

Je bent dan in verbinding met een ander, maar raakt het contact met jezelf kwijt. Dat kan niet de bedoeling zijn. Volgens mij is het de kunst om beiden tegelijkertijd te ervaren. Je bent èn in verbinding met jezelf èn in verbinding met een ander. En daarvoor heb je emotionele zelfredzaamheid nodig, als je het mij vraagt.

Stel je een ideale situatie voor.

Je groeit als kind op in een veilig nest. Je hecht je op een gezonde manier en leert dat het gevoel van veiligheid in jou zit. Dan zet je je in je puberteit even af tegen de veiligheid die je ouders je bieden, je ontdekt dat jij jij bent en dat je jezelf kunt redden. Vervolgens kan je je veilig gaan hechten aan een ander.

Tot zo ver dat wat in werkelijkheid echt heel sporadisch zo verloopt.

De meeste volwassenen waren geen veilig gehechte kinderen. Zij leerden niet dat het gevoel van veiligheid in zichzelf zit. Ze leren wel dat contact met anderen hen een veilig gevoel geeft en hechten zich daaraan. So far, so good.

Totdat die ander geen zin meer heeft.

Wat nu? Je verliest niet alleen een fijn contact, maar tegelijkertijd ook het gevoel van veiligheid. En zonder een gevoel van veiligheid wordt leven echt ontzettend ingewikkeld. En stroperig. En zwaar.

Even voor de mensen die zo streng zijn als het gaat over zelfredzaamheid.

Zou het ook zo kunnen zijn dat als je eerst even leert om emotioneel op eigen benen te staan, je je op een veel gezondere manier kan verbinden met anderen? Is ‘zelfredzaamheid’ misschien niet altijd alleen maar een doorgeslagen term uit de trend om alles alleen te kunnen doen? Is emotioneel volwassen zijn misschien wel een voorwaarde om een gezonde relatie te kunnen hebben met anderen?

Ik denk (en ervaar) van wel.