Voordat ik zelf in aanraking kwam met de alternatieve hulpverlening was ik er eigenlijk heel erg bang voor. Ik vond het zweverig en vaag en wilde er niets mee te maken hebben. Toen de reguliere hulpverlening mij niet meer verder kon helpen bleef er echter weinig anders over dan de stap naar het alternatieve hulpverleningscircuit toch maar te wagen. Gelukkig maar, want daar bleken uiteindelijk de doorbraken plaats te vinden. In deze serie schrijf ik over mijn persoonlijke ervaringen en de ervaringen van anderen die ik begeleid bij processen waarbij zij op zoek gaan naar wie zij echt zijn.

Veel mensen met wie het niet goed gaat zijn het contact met zichzelf kwijt geraakt. Soms is het zelfs zo ver gekomen dat zij niet meer kunnen voelen wie zij zelf zijn. Wat vind ik nou eigenlijk echt leuk? Wat past er goed bij mij? Waar word ik blij van? Ze zijn de weg kwijt geraakt in het vergelijken met en conformeren aan anderen.

Jezelf vergelijken met anderen is in oorsprong een hele gezonde manier om nieuwe dingen te leren. Kijken naar wat een ander doet en het na gaan doen heeft ons allemaal de mogelijkheid gegeven om basisvaardigheden als lopen, praten en fietsen aan te leren. Niets mis mee. Het wordt pas hinderlijk als je er een waardeoordeel over gaat geven. “Hij doet het beter dan ik en dus ben ik minder waard dan hij”. En het wordt echt ongezond als je je hele zelfbeeld baseert op vergelijkingen met anderen. Er is altijd wel iemand te vinden die mooier, slimmer, succesvoller of beter is dan jij.

Een gezond zelfbeeld is gebaseerd op wat er zich in jou afspeelt. Los van wat anderen doen of zeggen. Ieder mens draagt zijn of haar eigen zuivere eigenheid in zich. Het is de uitdaging om daar mee in contact te blijven, of om het contact ermee te herstellen. Eigenheid zit van binnen en dus spreekt het voor zich dat je je blik naar binnen keert als je daar meer over te weten wil komen.

Een ervaring.
Een cliënte wilde graag weten wat er zich bij haar van binnen afspeelt. Als startpunt van het proces kozen we een thema dat zij regelmatig tegenkomt in haar leven: het gevoel niet serieus genomen te worden.

Om de stap naar binnen te kunnen maken vroeg ik haar in gedachten terug te gaan naar een situatie waarin zij dit gevoel ten volle beleefd had. Door de emotie die daar voor haar bij hoorde weer op te roepen, kon zij al snel de stap naar binnen maken. Dit maakte het mogelijk om ten volle te gaan ervaren wat er zich allemaal in haar afspeelde.
Ze beschreef dat zij in haar buik een sensatie ervoer als van een verstening. Een erg naar gevoel. Ik nodigde haar uit om naar die verstening toe te bewegen en het met nieuwsgierigheid te gaan bekijken. Voorzichtig bewoog zij richting de plek waar zij de verstening waarnam en durfde er een tijdje bij te blijven.

Ineens ontdekte zij in de ‘rotspartijen’ die zij in haar buik waarnam een ingang waar ze naartoe gezogen werd. Ze liet zich meezuigen en vond daar binnenin een ruime, lichte ruimte waarin zij als aan een touwtje hing. Het was alsof ze vloog en ze voelde zich daar heel veilig en vrij.

Plotseling realiseerde zij zich dat ze in een cocon zat. Ik vroeg haar hoe het daar voor haar voelde. Ze vertelde dat het er fijn was, maar dat ze ook wilde weten hoe ze er echt uit zag. Ik moedigde haar aan om uit de cocon te komen. Glunderend vertelde ze me hoe ontzettend mooi ze was toen ze haar vleugels uitsloeg en de wijde wereld in vloog.

Voor mijn cliënte was dit op zichzelf staand al een ontzettend mooie ervaring geweest. Wat dit verhaal extra bijzonder maakt is dat zij helemaal vergeten was dat zij in het allereerste gesprek dat wij een aantal maanden daarvoor hadden, vertelde dat ze het gevoel had dat er ergens in haar een coconnetje zit waarin iets heel moois, of iets heel lelijks zit. Ze wilde heel graag weten wat het was. In deze sessie ontdekte zij, zonder ernaar op zoek te zijn, dat er al die tijd iets prachtigs verstopt had gezeten dat zij vanaf nu bewust met zich mee kon nemen.