Het meest indrukwekkende van de gevolgen van ontwikkelingstrauma vind ik dat je je zomaar ineens heel anders kan voelen. Van het ene op het andere moment wordt alles hard, voel je je totaal mislukt of ben je ervan overtuigd dat je er weerzinwekkend uitziet en durf je niet meer naar buiten.

Zo moet het voelen als je bezeten bent en misschien is dat ook wel hetzelfde.

Wat er aan dit soort momenten vooraf gaat is dat je getriggerd bent geraakt. Heel vaak heb ik dat meegemaakt en heel vaak heb ik me enorm geschaamd voor wat ik in die momenten allemaal heb gedacht over mezelf en ook over anderen.

Wat een opluchting dat het alleen maar gedachten waren!

Na zo’n periode voel je je volledig bont en blauw van binnen, want ‘het’ is er met een enorme kracht tekeer gegaan. En hoewel niemand anders er iets van gehoord of gezien heeft heb jij het wel echt meegemaakt. En dat is intens.

Wat is eigenlijk die ‘het’ die er dan tekeer gaat in jou?

‘Het’ is je eigen trauma. Een trigger kan ervoor zorgen dat je in een herbeleving terecht komt van een moment waarin je iets heftigs meemaakte. Was je drie? Dan kijk je op dat moment weer even door jouw eigen drie jarige ogen en voel je je drie jarige lijf op een moment dat je iets meemaakte dat zó indrukwekkend was dat je niet wist wat je moest doen.

En er was niemand om je te helpen.

Om je te beschermen splitst je lijf zo’n ervaring af, stopt het veilig weg en leeft verder alsof er niets gebeurt is. In essentie een prachtig overlevingsmechanisme, maar het werkt alleen als je het niet al te vol stopt en af en toe opschoont.

En dat doe je door heel, heel zacht te zijn.

Als je niet weet hoe triggers werken kan het nogal schrikken zijn om zoiets mee te maken. Ineens ervaar je de wereld vanuit een totaal ander perspectief dat vaak erg angstaanjagend is. Je hebt geen idee wat er gebeurt en schaamt je dood voor jezelf. Niet gek dat je dan geneigd bent om ‘het monster’ in jou te gaan bestrijden.

Maar dat werkt averechts.

Wil je het trauma verwerken, dan helpt het om zacht te zijn voor jezelf en je eigen reactie. Het gaat immers om de ervaringen van een heel klein kindje dat overgeleverd werd aan zijn of haar lot. Wat het nodig heeft is dat iemand voor hem of haar gaat zorgen en gaat helpen om de ervaring alsnog te verwerken.

En die iemand ben jij.

Als je leert om vanuit de volwassene die jij nu bent goed voor je eigen trauma te zorgen, kan je alle veilig weggestopte delen in jou langzaam weer terughalen. Je wordt dan steeds meer heel en minder kwetsbaar.

Want een opgeschoond lijf kan niet getriggerd raken.