Al een tijdje leef ik zonder liefdesrelatie en hoewel ik samen zijn soms weleens mis, voel ik me nooit eenzaam. Vóór deze periode had ik altijd liefdesrelaties. Ik was nooit alleen, maar heb me wel vaak eenzaam gevoeld.

Eenzaamheid los je niet altijd op door samen te zijn.

Het rauwe gevoel van eenzaamheid dat overal doorheen snijdt is vaak een reflectie van iets dat je tekort kwam als kind: emotionele beschikbaarheid van een volwassene. Voor een kind zijn emoties te overweldigend om er alleen mee te zijn.

Het zenuwstelsel moet nog leren om ze op een gezonde manier te verwerken.

De meest moeiteloze manier om dat te leren is door co-regulatie. Als je ouders hun emoties goed konden verwerken, dan heb je dat als kind vanzelf overgenomen. Dat het bij veel ouders ontbreekt aan die vaardigheid hoef ik jou waarschijnlijk niet te vertellen.

Er zijn niet zoveel mensen die dat kunnen.

Concreet betekent dat, dat je als kind heel vaak aan je lot overgelaten bent. Je had samen moeten zijn op de momenten dat je je overweldigd voelde. Zo leer je hoe je een intense emotie door je heen kan laten bewegen zonder kopje onder te gaan.

Je leert jezelf dragen door eerst gedragen te worden.

Dat diepe gevoel van eenzaamheid, dat er helemaal niemand is terwijl je echt iemand nodig hebt om een stap te kunnen maken in je ontwikkeling voel je op latere leeftijd steeds weer terug. Je lost dat niet op door samen te zijn, want het gaat om een gemiste ervaring in jou.

Gelukkig kan je die cruciale ervaring ook op latere leeftijd nog opdoen.

En dan krijg je dus de bijzondere situatie dat je alleen door het leven gaat, je soms weleens alleen voelt, maar in de diepte vol verbonden.